Juliusz Antoni Chrościcki urodzony 13 sierpnia 1942 roku w Warszawie. Historyk sztuki, badacz sztuki nowożytnej polskiej i europejskiej oraz nowożytnej kultury europejskiej. Nauczyciel akademicki w Uniwersytecie Warszawskim i w Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. W zakres Jego badań wchodziły związki sztuk plastycznych i polityki, nowożytna ikonografia, ceremoniał i propaganda monarchii europejskich oraz monarchiczna kultura funeralna. Opublikował książki: Rafael, Warszawa 1972; Kościół Wizytek, Warszawa 1973; Pompa funebris: z dziejów kultury staropolskiej, Warszawa 1974; Atlas architektury Warszawy (wraz z Andrzejem Rottermundem), Warszawa 1978–1979; Sztuka i polityka. Funkcje propagandowe sztuki w epoce Wazów 1587–1668, Warszawa 1983; Antwerpia, Warszawa 1988.

Studia w dziedzinie historii sztuki odbył w Uniwersytecie Warszawskim i w roku 1964 uzyskał magisterium na podstawie rozprawy Madonna z Dębego. Doktoryzował się na Uniwersytecie Warszawskim w 1971 roku na podstawie rozprawy Castrum Doloris. Z symboliki polskich pogrzebów od XVI do początku XIX wieku. W 1981 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy Sztuka i polityka. Funkcje propagandowe sztuki w epoce Wazów 1587–1668. W 1991 przyznano Mu tytuł profesora nauk humanistycznych.

Był związany z Uniwersytetem Warszawskim i zaangażowany na Wydziale Historycznym. Do roku 2012 był profesorem zwyczajnym tej uczelni. Pełnił funkcję prodziekana Wydziału Historycznego w latach 1985–1990 oraz dziekana w latach 1990–1992.

Był przewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk, członkiem Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie, członkiem Warszawskiego Towarzystwa Naukowego. Współtworzył oraz redagował czasopismo „Barok. Historia-Literatura-Sztuka”. Był redaktorem „Rocznika Historii Sztuki” oraz czasopisma „Perspective”. W latach 1995–1998 pelnił funkcję dyrektora Centre de la Civilisation Polonaise, Université Paris Sorbonne – Paris IV.

Kierował międzynarodowym projektem badawczym Mémoire monarchique et construction de l’Europe. Les stratégies funéraires des dynasties princières du XVIe au XVIIIe siècle, prowadzonym przez Centre de recherche du château de Versailles. Owocem tego projektu było kilka konferencji oraz współredagowane przez Profesora książki: Les funérailles princières en Europe, XVIe–XVIIIe siècle: le grand théâtre de la mort, vol. 1, 2012; Les funérailles princières en Europe, XVIe–XVIIIe siècle: apothéoses monumentales, vol. 2, 2013; Les funérailles princières en Europe, XVIe–XVIIIe siècle: le deuil, la mémoire, la politique, vol. 3, 2015.

Od 2012 roku zatrudniony był w Instytucie Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie (od 2014 roku profesor zwyczajny). Prowadził zajęcia ze sztuki średniowiecznej europejskiej. Jego wykłady, kursowe i monograficzne, cieszyły się powodzeniem wśród studentów. Podejmował we współpracy działania na rzecz wzrostu personalnego i merytorycznego instytutu, troszczył się o kontakty międzynarodowe. Służył radą i pomocą młodszym kolegom. Był gorącym patriotą i opowiadał się za sferą wartości chrześcijańskich. Potrafił bronić tych wartości z wielką odwagą. W roku akademickim 2019/2020 pełnił funkcję kierownika dyscypliny nauki o sztuce. Cierpliwie wprowadzał nauczycieli akademickich i studentów w wymogi nowego prawa o nauce i szkolnictwie wyższym. Po odejściu na emeryturę utrzymywał z nami życzliwe kontakty oraz interesował się stanem i rozwojem instytutu.

Był człowiekiem życzliwym, cierpliwym, empatycznym, umiejącym dzielić się wiedzą i doświadczeniem. Odznaczał się troską o młodzież studencką i o młodszych pracowników nauki.

Wiadomość o Jego śmierci przyszła do nas w dniu 16 stycznia 2024.

Nauczyciele akademiccy
Instytutu Historii Sztuki i Kultury
Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie

fot. Andrzej Witko